Μια ιστορία συνωμοσίας
Δημοσιεύθηκε: 26 Ιουλίου, 2021 Filed under: Uncategorized Σχολιάστε
Οι δρόμοι ήταν σκοτεινοί και λασπωμένοι. Η βροχή έπεφτε ασάλιωτη μέσα στη νοτερή νύχτα, ποτίζοντας το λαίμαργο χορτάρι στον τεράστιο κήπο του κτήματος του ξενοδοχείου Bilderberg στην Ολλανδία.
Στήν δέκατη τέταρτη υπόγα του ξενοδοχείου, καμμια διακοσαριά άντρες και γυναίκες ήταν μαζεμένοι γύρω απο το πελώριο τραπέζι συνεδριάσεων. Η νύχτα ήταν κουραστική, αλλά επιτέλους έφτανε στο τέλος της, και οι περισσότεροι απο τους συμμετέχοντες δεν έβλεπαν την ώρα να φύγουν μόλις τελείωναν με τα τυπικά της διαδικασίας.
– «Νομίζω οτι είμαστε εντάξει», είπε ο Μέγας Ιλλουμινάτος, στηρίζοντας τα χέρια του στην κεφαλή του τραπεζιού καθώς κοιτούσε τους συγκεντρωμένους Υπουργούς Υγείας των χωρών του ΟΗΕ.
– «Λεφτά, γκόμενες, κότερα, λογικά πρέπει όλοι να είστε ευχαριστημένοι. Τώρα το μόνο που μένει είναι να κανονίσετε την απόκρυψη των 492 εκατομμύριων θανάτων απο τις βατσίνες, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα», συνέχισε.
Οι περισσότεροι απο τους παρευρισκόμενους κούνησαν το κεφάλι τους ευχαριστημένοι. Τους είχε αναλυθεί πολύ διεξοδικά το σχέδιο, όπως και το τι ακριβώς περίμεναν απο αυτούς.
– «Εχει κανείς κάποιο τελευταίο αίτημα η διευκρίνιση πρίν κλείσουμε;», ρώτησε ο Μέγας Ιλλουμινάτος κοιτάζοντας γύρω στην αίθουσα.
Ενα χέρι στο βάθος υψώθηκε διστακτικά.
Ο τύπος με τα γυαλιά δίπλα στον Μέγα Ιλλουμινάτο άφησε ενα ελαφρύ βογγητό απελπισίας.
– «Ασε, Bill, θα το κανονίσω εγώ», είπε ο Μέγας Ιλλουμινάτος, και στράφηκε προς το μέλος της συνδιάσκεψης που είχε ακόμα το χέρι του σηκωμένο. «Πές μας το αίτημα σου και θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε», είπε.
Η φωνή απο το βάθος της αίθουσας ακούστηκε διστακτική
– «Εγω, να, ξερετε, απλά σκεφτόμουνα…»
– «Ασε τις υπεκφυγές και πές μας τι θέλεις. Όλοι μεταξύ μας είμαστε», είπε ο Μέγας Ιλλουμινάτος, με φανερό τον εκνευρισμό στη φωνή του.
– «Ε, να… Ε… Μήπως θα μπορούσατε να μου αυξήσετε κάπως την ευστοχία στα τρίποντα;»
Μια ιστορία προσελήνωσης
Δημοσιεύθηκε: 21 Ιουλίου, 2021 Filed under: Uncategorized Σχολιάστε
Ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει ότι σαν σήμερα το 1969, ο άνθρωπος πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στη σελήνη – ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα τεράστιο κτλ κτλ.
Αυτό όμως που επιμελώς μας κρύβει η NASA εδώ και 52 χρόνια, είναι ότι η προσελήνωση δεν ήταν πραγματική, και ήταν στην πραγματικότητα σκηνοθετημένη.
Για την ακρίβεια, σύμφωνα με το έγγραφο SE6379/528/68 με διαβάθμιση Top Secret, η NASA ανέθεσε τη σκηνοθεσία και το γυρισμα του ψεύτικου βίντεο της προσελήνωσης, στον διάσημο σκηνοθέτη Stanley Kubrick.
Ο Kubrick όμως ήταν τόσο ψείρας με την τελειομανία που επέμενε να γίνουν επιτόπια γυρίσματα, κι έτσι έστειλε 200 άτομα προσωπικό μαζί με κάμερες, steadicam, φώτα μπουμανς, μπαταρίες Τέσλα, κομπάρσους, φλαφερς και μακιγιέρ στο φεγγάρι.
Λέγεται μάλιστα ότι, στα μυστικά αρχεία της NASA υπάρχει η αυθεντική ηχογράφηση στην οποία, κατά την 164η φορά που ο Kubrick τους εβαλε να γυρίσουν την σκηνή που κατεβαίνουν από το σεληνοσκαφος, για να του βγει ακριβώς όπως την ήθελε, ακούγεται ο Μπαζ Ωλντριν να εκφωνεί την ιστορική φράση:
– «Άμα ξανασυνεργαστώ εγώ μ’αυτον το μαλάκα, εμένα να με χέσετε!»
Μια ιστορία βιολογικού πολέμου
Δημοσιεύθηκε: 8 Ιουνίου, 2021 Filed under: Uncategorized 2 Σχόλια
[ Άπομαγνητοφώνηση της συνεδρίασης της Επιτροπής ΑΡΑΒΟΧΙΠΙ του Λαϊκου Απελευθερωτικου Στρατού της Κινας, πιο γνωστοί ως «Κινέζοι Αραβοχίπστερς», με τους επιστήμονες του Ινστιτούτου Ιολογίας της Wuhan, όπως ακριβώς την κατέγραψε το βαλιτσάκι της ΕΥΠ, σε μια επιμελημένη μετάφραση απο τα Kινέζικα απο τον Ντάνο Κρυστάλλη αυτοπροσώπως (τι, για ηλίθιο τον είχατε;) ]
Ορισμένα κομμάτια των συνομιλιών έχουν απαλειφθεί για λόγους εθνικής ασφαλείας.
[ Θόρυβοι, πόρτα που ανοιγοκλείνει, διαλογικές συζητήσεις ]
– Μάλιστα, και για πείτε μου, που βρισκόμαστε με κείνο τον ιό που φτιάχνατε;
– Στρατηγέ Αραβοχίππη, σας εχω πολύ καλά νέα. Είναι σχεδόν έτοιμος.
– Ωραία. Για θυμισέ μου τι ιός είναι;
– Είναι μια παραλλαγή εκείνου του SARS που είχαμε φτιάξει πρίν απο είκοσι χρόνια, θυμάστε;
– Εκείνη η 撸管; Ούτε χίλιους ανθρώπους δε σκότωσε, μ’αυτό ασχολούμαστε ακόμα;
– Στρατηγέ, τον βελτιώσαμε. Εχουμε αυξήσει το R0 σε τέσσερα με εφτά, πράγμα που σημαίνει οτι μεταδίδεται πλέον πολύ εύκολα!
– Μάλιστα, ενδιαφέρον. Και για πές μου, τι συμπτώματα προκαλεί;
– Ε είναι σα γρίππη κύριε Στρατηγέ, απλά σε κάποιες περιπτώσεις ξεφέυγει σε σύνδρομο αναπνευστικής ανεπάρκειας.
– Γρίππη; Και θα σταματήσουμε τον εχθρό με μια 肏 γρίππη; Νεαρέ μου, στο Στάλινγκραντ πολεμούσανε στους μείον σαρανταοχτώ βαθμούς υπο σκιάν. Εγω όταν υπηρετούσα στο Νευροκόπι…
– Στρατηγέ μου, αυτά πέρασαν πιά, έχετε δεί τι παθαίνει σήμερα η Generation Z με μια γρίππη;
– Τέλος πάντων, ας είναι και γρίππη. Πόσο χρόνο θέλει για να τα κακαρώσει ο εχθρός απο αυτή τη γρίππη, αυτό με νοιάζει εμένα.
– Κανένα μήνα, κύριε στρατηγέ. Συνήθως γύρω στις 14 με 20 μέρες αρχίζει να…
– ΕΝΑ ΜΗΝΑ; ΣΕ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΟΙ ΓΙΑΠΩΝΕΖΟΙ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΠΕΚΙΝΟ, ΤΗ ΣΑΓΚΑΗ, ΤΗΝ ΚΑΝΤΟΝΑ, ΚΑΙ ΘΑ ΒΑΖΟΥΝ ΚΩΛΟΔΑΧΤΥΛΟ ΣΤΟ ΝΕΠΑΛ!
– Στρατηγέ, προσπαθούμε να το βελτιώσουμε….
– Άκου ενα μήνα! Τουλάχιστον αμα το ρίξουμε νωρίς νωρίς, υποθέτω θα έχουμε πλήρη απάλειψη του εχθρικού στρατέυματος;
– Εεεεε, ννναι, περίπου το 1% με 5%, κυρίως οι άνω των 60 ετών και με διάφορα υποκείμενα νοσήματα, αλλά…
– 肏你祖宗十八代! Ηλίθιοι είστε; Βιολογικά όπλα είναι αυτά που φτιάχνετε ρε ανίκανοι; Πες μου τουλάχιστον οτι θα μπορούμε εύκολα να προστατέψουμε το στρατό μας σε περίπτωση που αναγκαστούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη μαλακία, τόσα λεφτά που σας δώσαμε να τη φτιάξετε!
– Ναι κύριε Στρατηγέ, το έχουμε σκεφτεί αυτό, ο δικός μας στρατός θα φοράει μάσκες και θα κρατάνε αποστάσεις, και ειδικά αν οι εχθροί δεν πλένουν τα χέρια τους…
– ΕΞΩ!
– Μα κύριε Στρατηγέ…
– ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΣΟΥ ΤΟ 臭屄! ΠΑΡΤΕ ΤΟΝ!
– Στρατηγέ…
– ΣΤΟΝ ΚΙΜ ΝΑ ΤΟΝ ΤΑΙΣΕΙ ΣΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΤΟΥ!
[ Θόρυβος, κραυγές απελπισίας, σιωπή ]
[ Μονόλογος ]
– Πω ρε με τι 撸管 μπλέξαμε, ούτε όταν υπηρετούσα στο Νευροκόπι δεν είχαμε τέτοια ουγκανα…
[ Σιωπή, βαθιές ανάσες ]
– Φέρτε μου τον επόμενο!
[ Θόρυβοι, πόρτα που ανοιγοκλείνει, διαλογικές συζητήσεις ]
– Ωραία, νεαρέ μου, για πές τώρα εσυ σε ποιό project δουλέυεις;
– Εμείς στρατηγέ μου, τελειοποιούμε ενα project που κάναμε ανασυνδυασμό μουνόψειρας με πυγολαμπίδα…
– Ουάου,φοβερο! Για πες μου…
[ ΤΕΛΟΣ ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗΣ ]
Μια ιστορία απομακρυσμένης πρόσβασης
Δημοσιεύθηκε: 1 Μαΐου, 2021 Filed under: Uncategorized Σχολιάστε
Εδώ και χρόνια χρησιμοποιούσα κανονικά το TeamViewer.
Μέχρι που μια μέρα, εκεί που γυρνούσα σπίτι με σταματάνε κάτω από την πολυκατοικία μου δύο τύποι.
– «Φιλαράκι έχεις φωτιά;»
Του δίνω αναπτήρα.
– «Ωραίος, φιλαράκι. Αλλά να μας θυμασαι.»
– «Και να θυμάσαι ότι το TeamViewer δεν είναι WinRAR, αν με πιάνεις, φιλαράκι» ειπε ο άλλος.
– «Για να συνεχίσεις να είσαι ωραιος. Γλυκά στο λέμε, φιλαράκι», συνεχισε ο πρώτος.
Καβατζωσε τον αναπτήρα μου στην τσέπη του, και εξαφανίστηκαν και οι δύο τους μέσα στο πηχτό σκοτάδι της νύχτας.
Από τότε χρησιμοποιώ Anydesk.
Η ιστορία ενός εκατομμυριούχου
Δημοσιεύθηκε: 21 Μαρτίου, 2021 Filed under: Uncategorized Σχολιάστε
Ζούσε κάποτε σε ενα χωριό ο γιος ενος φτωχου ψαρά. Μέρα έμπαινε μέρα έβγαινε, έπαιρναν τη μικρή βαρκούλα τους από την προβλήτα του χωριού, ψάρευαν όλη τη νύχτα και το πρωί πήγαιναν και πουλούσαν τα πσάργια στη λαϊκή του χωριού.
Όταν κάποια στιγμή ο πατέρας μεγάλωσε και δε μπορούσε πια να αντέχει τις κακουχίες και το μόχθο της δουλειάς, του είπε ο γιος του «μη στεναχωριέσαι πατέρα. Με έκανες καλό ψαρά. Θα φροντίσω εγώ την οικογένεια μας».
Ο γιος όμως ήταν πιο έξυπνος από τον καλόκαρδο αλλα απλοϊκό πατέρα του, και είχε μεγάλες φιλοδοξίες. Έβαλε λίγα λεφτά στην άκρη από τα πσάργια, πούλησε τη βάρκα και πήρε μια λίγο μεγαλύτερη και πιο εξοπλισμένη, και η παραγωγικότητα του αυξήθηκε.
Με τα λεφτά που μάζεψε, πήρε μια άδεια στη λαϊκή, και πούλαγε ο ίδιος την πραμάτεια του, γλυτώνοντας την προμήθεια του πσαρέμπορα, και μάζεψε ακόμα περισσότερα χρήματα στην άκρη.
Και με τα χρήματα αυτά αγόρασε ένα επαγγελματικό ψαροκάικο και προσέλαβε δυο αλλους ψαράδες από το χωριό να το δουλεύουν, και οι δουλειές του πήγαν πολύ καλά και τα έσοδα του αυξήθηκαν κατακόρυφα.
Και ύστερα πέθανε ένας θείος του καπετάνιος που έκανε κάτι κομπίνες με κοντραμπάντο καύσιμα καραβγιώνε στο λιμάνι της Αμβέρσας, και του άφησε κληρονομιά είκοσι εκατομμύρια.
Η ιστορία της Χρυσαγγούρως
Δημοσιεύθηκε: 15 Μαρτίου, 2021 Filed under: Uncategorized Σχολιάστε
Τα παλιά τα χρόνια, στην Ιάβα της Ινδονησίας, ζούσε μια γυναίκα, η Μπόκ Σρίνι, στο φτωχικό της σπιτάκι στην άκρη της πυκνής τροπικής ζούγκλας. Η Μπόκ Σρίνι ένιωθε μεγάλη μοναξιά, και προσεύχοταν στους θεούς να της χαρίσουν μια κόρη. Ενα βράδυ είδε στον ύπνο της κάτι τυλιγμένο στα φυλλώματα κάτω απο ενα δέντρο.Το επόμενο πρωϊ πήγε στη ζούγκλα και άρχισε να ψάχνει, μέχρι που βρήκε ενα μικρό ζαρωμένο μπογαλάκι κρυμμένο κάτω απο ενα δέντρο, ακριβώς όπως στο όνειρο της. Μόλις άνοιξε το μπογαλάκι, εμφανίστηκε μπροστά της ο Μπούτο Ίτζο, ένας πελώριος πράσινος γίγαντας, και είπε στη γυναίκα:
-«Γυναίκα, μέσα σ’αυτό το μπογαλάκι θα βρείς σπόρους αγγουριού. Θα τους φυτέψεις, και το όνειρο σου θα γίνει πραγματικότητα. Θα κάνεις μια κόρη. Θα τη φροντίσεις και θα τη μεγαλώσεις για μένα, και μόλις κλείσει τα 17 της χρόνια θα μου την δώσεις να τη φάω».
Η Μπόκ Σρίνι πήρε τους σπόρους και τους φύτεψε στην αυλή της. Λίγο καιρό αργότερα, φύτρωσε μια αγγουριά που έκανε ενα μεγάλο χρυσό αγγούρι. Η γυναίκα έκοψε το αγγούρι, το άνοιξε, και βρήκε μέσα του ενα γλυκύτατο μωράκι, που το ονόμασε Τιμούν Μάς, που σημαίνει στα Ιαβανέζικα Χρυσό Αγγούρι. Η Χρυσαγγούρω μεγάλωνε χρόνο με το χρόνο, και έγινε μια πανέμορφη κοπέλα με χρυσή καρδιά, που πάντοτε βοηθούσε την ηλικιωμένη μητέρα της.
Μια βδομάδα πρίν τα 17α γενέθλια της Χρυσαγγούρως, εμφανίστηκε στην πόρτα τους ο Μπούτο Ίτζο, ο Πράσινος Γίγαντας, και θύμισε στη γυναίκα την υπόσχεση της. Σε μια ακριβώς εβδομάδα, θα γυρνούσε για να πάρει την Χρυσαγγούρω και να τη φάει. Απελπισμένη, η Μπόκ Σρίνι απο την τρομερή μοίρα που περίμενε την μοναδική της αγαπημένη κόρη, πήγε σε ενα μοναστήρι σε ενα κοντινό βουνό, όπου βρήκε εναν σοφό φωτισμένο μοναχό ερημίτη. Ο μοναχός αφού άκουσε προσεκτικά τη διήγηση της, της έδωσε τέσσερα μικρά υφασμάτινα σακκουλάκια και της είπε τι να ορμηνέψει την κόρη της να τα κάνει.
Στη μέρα των γενεθλίων της Τιμούν Μάς, εμφανίστηκε μπροστά τους ο πελώριος, φοβερός Μπούτο Ίτζο. Η Χρυσαγγούρω, νέα και γυμνασμένη απο τις αγροτικές εργασίες καθως ήταν, το έβαλε στα πόδια, με τον γίγαντα να τρέχει στο κατόπι της. Καθώς όμως κάθε βήμα του ήταν ίσο με τέσσερα δικά της, ο Μπούτο Ίτζο όλο και την πλησίαζε. Η Χρυσαγγούρω τότε άνοιξε το πρώτο σακκουλάκι, που είχε μέσα σπόρους αγγουριού, και τους πέταξε πίσω της.Μόλις έπεσαν στη γή, εμφανίστηκε ενα πελώριο λιβάδι γεμάτο αγγουριές. Ο Πράσινος γίγαντας έμπλεξε στις αγγουριές, και η κοπέλα κατάφερε να ξανακερδίσει απόσταση τρέχοντας.
Ο γίγαντας όμως ήταν δυνατός, έλιωσε με τα χέρια του τα αγγούρια, και συνέχισε να κυνηγάει την όμορφη κόρη. Τότε αυτή άνοιξε το δεύτερο σακκουλάκι, που είχε μέσα βελόνες. Πέταξε τις βελόνες πίσω της, και οι βελόνες μετατράπηκαν σε ενα δάσος απο μυτερά, αιχμηρά μπαμπού, που πλήγωσαν τον τεράστιο πράσινο γίγαντα. Βαριά πληγωμένος, ο γίγαντας κατάφερε να περάσει απο τα μπαμπού, τρέχοντας ξανά στο κατόπι της Χρυσαγγούρως.
Η Χρυσαγγούρω άνοιξε και το τρίτο σακκουλάκι, που είχε μέσα αλάτι. Έριξε το αλάτι στη γή πίσω της, και εμφανίστηκε μια θάλασσα. Το ξαναέβαλε στα πόδια και κέρδισε πάλι τη χαμένη απόσταση, ενω ο γίγαντας προσπαθούσε μισοπνιγμένος κολυμπώντας να βγεί στην απέναντι όχθη.
Τελικά τα κατάφερε και συνέχισε να κυνηγάει την Χρυσαγγούρω, και εκεί που ήταν έτοιμος να την αρπάξει και να την κάνει μια μπουκιά, η Χρυσαγγούρω άνοιξε και το τελευταίο σακκουλάκι που είχε μέσα πάστα γαρίδας, και την έριξε στη γή, όπου εμφανίστηκε ενα πελώριο ηφαίστειο γεμάτο με καυτή λάβα. Ο Μπούτο Ίτζο, ο Πράσινος Γίγαντας, έπεσε μέσα στη λάβα και πέθανε.
Η Χρυσαγγούρω, γύρισε πίσω στη μητέρα της, ξαναέχτισαν μαζί το φτωχικό τους σπιτάκι που το είχε διαλύσει ο γίγαντας περνώντας απο πάνω του, και έζησαν μαζί μέχρι τα βαθιά γεράματα ευτυχισμένες.
Και απο τις στάχτες του ηφαιστείου που πνίγηκε ο Πράσινος Γίγαντας, βγήκε ο Γιάννης ο Μπούτος, ακόμα πιο πεινασμένος απο πρίν, και έφερε το Γιγάντιο Καταπράσινο ΠΑΣΟΚ, και το Γιγάντιο Καταπράσινο ΠΑΣΟΚ τα έφαγε όλα και γέμισε το σύμπαν με Χρυσά Αγγούρια, και έζησαν όλοι τους καλά, και εμείς καλύτερα.
[Έχω προσαρμόσει λιγάκι το τέλος, αλλά κατά τα άλλα είναι αυτούσιος ο παραδοσιακός Ιαβανέζικος μύθος]
Ο τυχαίος θάνατος ενός αριστερού
Δημοσιεύθηκε: 7 Μαρτίου, 2021 Filed under: Uncategorized Σχολιάστε
Ήταν κάποτε ένας που ήταν πολύ αριστερός. Ψήφιζε πάντα για αριστερό δήμαρχο στην πόλη που ζούσε, αριστερό κόμμα στις βουλευτικές εκλογές, και πάντοτε ήταν με τον αριστερό συνασπισμό κομμάτων στις ευρωεκλογές.
Διάβαζε μόνο τις αριστερές εφημερίδες, και η βιβλιοθήκη του ήταν γεμάτη με όλα τα αριστερά περιοδικά και βιβλία. Ήξερε όλους τους αριστερούς φιλοσόφους και διανοητές, και η σκέψη του ήταν πάντοτε αριστερή. Προερχόταν από παλιά οικογένεια αριστερών και όλοι του οι φίλοι ήταν αριστεροί.
Φορούσε μόνο αριστερες κάλτσες και κοιμόταν πάντα στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού, πράγμα που μερικές φορές ενοχλούσε την εξίσου αριστερή σύζυγό του. Κάθε πρωί που έβγαζε βόλτα τον σκύλο του περπατούσε αριστερά του και πάντα στην αριστερή πλευρά του πεζοδρομίου, ενώ οπότε παρκαριζε το αυτοκίνητο του στην πιλοτή της πολυκατοικίας διάλεγε πάντα την αριστερή θεση πάρκινγκ.
Έβαζε πάντα το πορτοφόλι του στην αριστερή του τσέπη, και οπότε τον ενοχλούσαν οι όρχεις του τους έφτιαχνε στο παντελόνι του τοποθετώντας τους αριστερά. Στο λεωφορείο καθόταν πάντα στην αριστερή σειρά καθισμάτων, ενώ εάν κανένα δεν ήταν ελεύθερο προτιμούσε να στέκεται όρθιος.
Οπότε τακτοποιούσε τα πράγματα στο γραφείο του τα έβαζε πάντα στην αριστερή πλευρά, επειδή, βλέπετε, ήταν αριστερόχειρας, ενώ οαν ανέβαινε τις σκυλιόμενες σκάλες στεκόταν πάντοτε στην αριστερή πλευρά.
Φυσούσε τη μύτη του μόνο από το αριστερό ρουθούνι, και οπότε έμπαινε σε ένα σπίτι έμπαινε πάντα με το αριστερό πόδι, ενώ φρόντιζε να κάθεται στην αριστερή πλευρά του καναπέως. Άκουγε μόνο αριστερή μουσική και έβλεπε ταινίες αριστερών σκηνοθετών στον κινηματογράφο, πάντα από την αριστερή πλευρά της αίθουσας.
Διάβαζε μόνο αριστερούς λογοτέχνες και ποιητές, και έκανε πάντα αριστερή κριτική στα νέα της επικαιρότητας, ενώ συμμετείχε σε όλες τις διεκδικήσεις και τους αγώνες της αριστεράς, και έπινε πάντα τον καφέ του στο αριστερό καφενείο της γειτονιάς του.
Μια μέρα, πήγε για ένα συνέδριο της αριστεράς στο Λονδίνο, και την ώρα που πήγαινε να περάσει τον δρόμο κοιτώντας από συνήθεια αριστερά, τον πάτησε ένα κοπάδι απορριματοφόρα που ερχόσαντο από δεξιά.
Μια ιστορία απόδοσης δικαιοσύνης
Δημοσιεύθηκε: 5 Ιανουαρίου, 2021 Filed under: Uncategorized Σχολιάστε
Κάποτε παιδιά μου, στη μακρινή Μαλαισία, ζούσε ένα κοτόπουλο. Δεν ήταν όμως ενα γλυκό απαλό κίτρινο κοτοπουλάκι όπως αυτά που βλέπετε στις χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις.
Ηταν ένα κακάσχημο, κακόψυχο, ειδεχθές και απονείδιστο κοτόπουλο. Τσίμπαγε τα άλλα κοτόπουλα με το ράμφος του, κυνηγούσε τις καημένες τις κότες, κακάριζε τρεις η ώρα το πρωί και σήκωνε όλη τη γειτονιά στο πόδι, πάταγε στα σφουγγαρισμενα, σκόρπαγε τα πίτουρα, κουτσουλαγε στο καλαμπόκι, κακοποιούσε τη γριά κότα μάνα του και, παιδιά μου – με πιάνει φρίκη την ώρα που το γράφω αυτό – το βράδυ έμπαινε κρυφά εκεί που κοιμόντουσαν οι άλλες κότες και τους έσπαγε τα αυγά τους, ξεσκίζοντας τα με τα σουβλερα του νύχια χωρίς λόγο και αιτία, απλώς έτσι για να ικανοποιήσει τα σαδιστικά του ορμέμφυτα, με αποτέλεσμα να βρούν φριχτό θάνατο δεκατέσσερα ολόκληρα αγέννητα αθώα μικρά κοτοπουλάκια μέχρι οι αρχές να καταφέρουν να σταματήσουν τη μακάβρια εγκληματική δράση του.
Για όλα αυτά τα εγκλήματα, και για πολλά άλλα που δε μας φτάνει ο χώρος να αναφέρουμε στις λίγες αυτές γραμμές, αλλά που μπορείτε να διαβάσετε στα πρακτικά της πολύκροτης δικής, το φριχτό αυτό κοτόπουλο δικάστηκε σε δίκη δίκαιη στην οποία ακολουθήθηκαν όλες οι προβλεπόμενες διαδικασίες του Νόμου, και στην οποία ενα αδιάβλητο και ουδέτερο σώμα ενόρκων, αποτελούμενο από δώδεκα άλλα κοτόπουλα, αφού συσκέφθηκαν και συζήτησαν όλα τα γεγονότα και τις ένορκες μαρτυρίες που παρουσιάστηκαν στη δική για την εγκληματική δράση του φριχτού αυτού κοτόπουλου, αποφάσισαν ότι πρέπει να το κάνουμε σούπα.
Αυτή είναι η αλήθεια, όλη η αλήθεια και μόνο η αλήθεια, παιδιά μου, και όχι αυτές οι συναισθηματικες αηδιες με τις οποίες σας βασανίζουν, προσπαθώντας να σας βάλουν σε διάφορα δήθεν ηθικά ψευδοδιλήμματα, εκείνοι οι άθλιοι βήγκανς.
Μια ιστορία ανάπτυξης
Δημοσιεύθηκε: 5 Νοεμβρίου, 2020 Filed under: Uncategorized Σχολιάστε
Κάποτε ήταν ένας επιχειρηματίας, ο Ήλων Μάσκ, που προσπαθούσε χρόνια και χρόνια να φτιάξει κάτι μπαταρίες αλλά του βγαίνανε συνέχεια τζουφιες. Τι ιόντα ηλίθιου έβαλε, τι νικέλιο καδμιο, τίποτα. Οι μπαταριες του ψοφαγανε πιο γρήγορα κι από iPhone.
Μια μέρα, σε ένα πάρτυ στο νησί του Τζέφρυ Εψταϊν, απο κείνα με τις πιτσιρίκες, ο Ήλων γνώρισε τυχαία τον Μεγάλο Αυτοκράτορα της Μογγολίας, τον Τζένγκις Χαν. Πάνω σε μια παρτούζα, ο Ήλων διηγήθηκε στον Τζένγκις το πρόβλημα του, και ο Τζένγκις αμέσως του έδωσε τη λύση.
Γιατί, βλέπετε, ο Τζένγκις Χαν είχε κάτι φίλους Μεγάλους Παλαιούς στην Ρ’λυε, εκεί παραδίπλα από τη Μογγολία, που είχαν την εξωγήινη τεχνολογία μπαταριών αλλά δε μπορούσαν να την επενδύσουν λόγω ενός εμπάργκο του ΟΗΕ για κάτι ανθρώπινα δικαιώματα.
Ευτυχώς εκείνη ακριβώς τη στιγμή ηρθε η γνωριμία με τον Ήλων Μάσκ που ως μεγάλο επιχειρηματικο πνεύμα είχε το κατάλληλο σχέδιο και έλυσε το πρόβλημα.
Ο Ήλων χρησιμοποίησε τις διασυνδέσεις του και έβαλε κάτι τζιμάνια δικηγόρους του Απαρτχάιντ από τη Νότια Αφρική, εξειδικευμένους στα εμπάργκο και στα ανθρώπινα δικαιώματα, να στήσουν μια κομπίνα με κάτι άδειες ταξί ξεπλένοντας τις επενδύσεις από το άγρυπνο μάτι του ΟΗΕ.
Κι έτσι, τα χρήματα έρρεαν άφθονα στη Μογγολία όπου έχτισαν ένα πελώριο εργοστάσιο στην αχανή έκταση της Μογγολικης σπεππας, που έφτιαχνε τις καλύτερες μπαταρίες εξωγήινης τεχνολογίας στον κόσμο.
Χάρη στις μπαταρίες αυτές ο Ήλων Μάσκ έφτιαξε ένα τρομερό και φοβερό αυτοκίνητο χωρίς βενζίνη, που χάρη στους εξελιγμένους αλγόριθμους μασίν λέρνιν που χρησιμοποιούσε, είχε την απίστευτη δυνατότητα να τρακάρει μόνο του, χωρίς τη βοήθεια οδηγού.
Ο Αυτοκράτορας Τζένγκις Χαν όμως, κουρασμένος από τη διοικηση της πελωριας αυτοκρατορίας του – που χάρη στην τεχνολογία είχε πλέον επεκταθεί από τα βάθη της Ασίας μέχρι την Μεσόγειο θάλασσα – ζήλεψε το επιχειρηματικό πνεύμα του συνέταιρου του σ’αυτο το επιτυχημένο ΣΔΙΤ.
Ο Τζένγκις Χαν παραιτήθηκε από αυτοκράτορας, και έφτιαξε εκείνη τη μαλακία με τα τουβλάκια που τραβάς ένα και πέφτουν όλα, παιχνίδι που για κάποιο μυστήριο λόγο έγινε διασημο και πουλήθηκε σε όλο τον κόσμο, αποφέροντας μυθικά πλούτη στον πρώην Αυτοκράτορα.
Και δεν ήταν παρά λίγες δεκαετίες πριν από σήμερα που σας διηγούνται αυτή την ιστορία, παιδιά μου, που για να γιορτάσουν την επιτυχία του σχεδίου με τις μπαταρίες των Μεγάλων Παλαιών, σε μια σεμνή και λιτή τελετή έναν Μάϊο, ο Τζένγκις Χαν μαζί με τον Ήλων, έδωσαν στην πρωτεύουσα της Μογγολίας το όνομα που έχει μέχρι και σήμερα:
Κθουλάν Μπατάρ.
Ricudis's Weblog 