Ένα ταξίδι στο χρόνο

Έπιτέλους το όνειρο μου θα γίνοταν πραγματικότητα.

Μόλις είχα καταφέρει να διορθώσω και τα τελευταία μικροσφάλματα στην χρονομηχανή. Εδω και δυο χρόνια έκανα δοκιμές, κυρίως στέλνοντας ποντίκια πέντε λεπτά στο μέλλον και περιμένοντας να εμφανιστούν.

Στην αρχή βέβαια εμφανίζοταν μισά, πράγμα πολύ ενοχλήτικό για την καθαρίστρια μου, αλλά εντάξει, το διόρθωσα εύκολα αυτό. Μετά εμφανίζοταν και τα δυο μισά, με διαφορά μισού δευτερολέπτου, που το λες και μια σχετική επιτυχία, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο δεν πολυάρεζε στα ποντίκια.

Ύστερα εμφανίζοταν ολόκληρα μεν, αλλά με κάτι περίεργες αντιμεταθέσεις της σπλήνας στη θέση του αριστερού νεφρού και κάτι τέτοιες λεπτομέρειες για τις οποίες έφταιγε το default ordering ενός dict. Με τα πολλά κι αυτό το διόρθωσα, και πλέον ο,τι ζωντανό δοκίμασα να στείλω στο μέλλον η στο παρελθόν έφτανε υγιέστατο στον προορισμό του.

Βέβαια το πρωτότυπο της χρονομηχανής με το Raspberry PI και την κοπιπαστωμένη python απο το stack overflow δεν έλεγε και πολλά, αλλά δεν πειράζει, τη δουλειά του την έκανε, και αυτό έχει σημασία. Με τα λεφτά που θα έβγαζα θα κατάφερνα να τελειοποιήσω το προϊον.

Και μάλιστα είχα σκεφτεί μια φοβερή ιδέα, που δε θα χρειαζόμουν καν επενδυτές και άλλους αγύρτες φιλελέδες που θα μου έπαιρναν το πλειοψηφικό ποσοστό για μερικά ψωροεκατομμύρια. Απλά θα πήγαινα στο παρελθόν και θα κέρδιζα το τζάκποτ του λόττο ξέροντας ήδη τους αριθμούς, κι ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Δε θα το καταλάβαινε κανείς. Ούτε καν έγκλημα δεν ήταν.

Μπήκα στον ειδικό θάλαμο της χρονομηχανής, και ρύθμισα την ημερομηνία. Τρείς μέρες πρίν απο τη μεγάλη κλήρωση, 50 εκατομμυρίων. Δεν ήταν πολλά, και θα έπρεπε και να τα μοιραστώ τα μισά με τον νικητή της κλήρωσης που τα μάντεψε, αλλά δεν πειράζει – θα έφταναν για μια καλή αρχή.

Έριξα μια ματιά στα μόνιτορ γύρω μου, βεβαιώθηκα οτι όλες οι παραμέτροι ήταν ρυθμισμένοι στις σωστές τους τιμές, και πάτησα το μεγάλο μπλέ κουμπί.

Ξύπνησα στο κρεββάτι μου με πονοκέφαλο. Χασμουρήθηκα βαριεστημένα σαν ηλίθια τρίχρωμη πιτσιλωτή γάτα ύστερα απο χειμωνιάτικο χουζούρι στο τζάκι, και κοίταξα γύρω μου. Δε θυμόμουν τίποτα. Αναρωτήθηκα πόσο είχα πιεί την προηγούμενη νύχτα, και τότε θυμήθηκα.

Η χρονομηχανή. Έπιασα το κινητό δίπλα στο κομοδίνο και κατάφερα να το ξεκλειδώσω με την τρίτη προσπάθεια απο την ταραχή.

Κοίταξα την ημερομηνία. 29 Μαρτίου.

Η χρονομηχανή είχε δουλέψει. Ήμουν στο παρελθόν!

Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και δυο μικρά μεταλλικά αντικείμενα έπεσαν δίπλα στο κρεββάτι. Ο κρότος ήταν εκκωφαντικός, η λάμψη με τύφλωσε. Πρίν προλάβω να συνέλθω απο τη ζαλάδα, ένιωσα χέρια να με αρπάζουν και να με τραβούν σηκωτό απο το κρεββάτι. Κάποιος μου φόρεσε μια κουκούλα. Με έβγαλαν έξω και με πέταξαν κακήν κακώς σε ενα αυτοκίνητο.

Οταν μου έβγαλαν την κουκούλα, ήμουν δεμένος σε μια καρέκλα. Ενα απλό μεταλλικό τραπέζι μπροστά μου, γυμνοί τσιμεντένιοι τοίχοι, μια λάμπα πυρακτώσεως κρεμόταν απο το λιγδιασμένο καλώδιο της στο ταβάνι σαν φρούτο κάποιου περίεργου εξωτικού δέντρου.

Ο ένας καθόταν στην καρέκλα απέναντι μου. Οι άλλοι τρείς στέκοταν όρθιοι στον τοίχο απο πίσω. Φορούσαν όλοι στολές παραλλαγής και πάνω στον κόκκινο μπερέ τους ήταν γραμμένα τα αρχικά «ΟΠΑΠ ΕΔ».

– «Που.. που είμαι;», κατάφερα να ψελλίσω

– «Δεν έχει σημασία το που», απάντησε ο τύπος απέναντι μου με ενα σχεδόν αδιάφορο τόνο, σαν να το είχε πεί πολλές φορές μέχρι τώρα. «Αλλα το πότε».

– «Δηλαδη… Ξέρετε!», αναφώνησα έκπληκτος

– «Φυσικά και ξέρουμε. Νομίζεις οτι είσαι ο πρώτος η ο τελευταίος βλαμμένος που είχε την εκπληκτικά πρωτότυπη ιδέα να γυρίσει στο παρελθόν και να κλέψει το ΛΟΤΤΟ;»

Έσκυψα το κεφάλι ντροπιασμένος

– «Η μήπως νομίζετε εσείς οι χρονοταξιδιώτες οτι δε θα το παίρναμε ποτέ χαμπάρι; Μπουλούκια έρχεστε απο το μέλλον σαν τα πρόβατα κάθε φορά που τυχαίνει τζάκποτ. Ολοι την ίδια μαλακία. Μα όλοι!», είπε υψώνοντας τον τόνο της φωνής του ελαφρώς νευριασμένος.

«Σκέψου πόσα πράγματα θα μπορούσες να κάνεις. Να πας να δείς τους Beatles ζωντανούς. Να περάσεις τον Χίτλερ σε κείνη τη γαμωσχολή ζωγραφικής. Να πείσεις εκείνο τον Κινέζο να φάει noodles αντί για παγκολίνο. Αλλα οχι. Την ιδέα με το ΛΟΤΤΟ σκέφτηκες κι εσυ.»

– «Μα…», αποκρίθηκα, «δεν είναι κάν παράνομο!»

– «Όντως», απάντησε ο τύπος. «Ευτυχώς για μάς και δυστυχώς για σένα, δεν είναι. Οχι οτι δε δοκιμάσαμε, βέβαια, αλλά απέτυχε. Έπρεπε να δείς τι γέλια ρίξανε στη βουλή αυτοί οι βλάκες οταν πήγε να περάσει ο υπουργός το νομοσχέδιο για την προστασία της εθνικής οικονομίας απο μελλοντικούς χρονοταξιδιώτες. Ακόμα τον κοροιδεύουν τον καημένο τον υπουργό».

«Οπότε η κυβέρνηση αναγκάστηκε να βάλει τα μεγάλα μέσα», συνέχισε. «Και τα μεγάλα μέσα, όπως καταλαβαίνεις, είμαστε εμείς».

Άνοιξε το κουτί που βρισκόταν μπροστά του και έβγαλε μια σύριγγα γεμάτη με ενα κιτρινωπό υγρό.

– «Τι.. Τι θα μου κάνετε;», ρώτησα τρομοκρατημένος

– «Τίποτα πολύ δύσκολο», είπε ο τύπος καθώς σηκώνοταν απο την καρέκλα με τη σύριγγα στο χέρι.

«Ευτυχώς σε πήραμε γρήγορα χαμπάρι και σε μαζέψαμε πρίν προλάβεις να έρθεις σε επαφή με άλλους και να αφήσεις απανάντητα ερωτήματα. Άλλοι μας ζορίζουν πολύ περισσότερο, αλλά εχουμε γίνει καλοί με την εξάσκηση, βλέπεις».

«Ευτυχώς για μάς δηλαδή, και δυστυχώς για σένα», είπε καθώς χάνοταν απο το οπτικό μου πεδίο.

Προσπάθησα να γυρίσω το κεφάλι μου προς τα πίσω σπρώχνοντας την καρέκλα, αλλά αυτός το περίμενε. Άρπαξε το κεφάλι μου και το κράτησε σταθερά.

– «Μη φοβάσαι», είπε. «Μια στιγμή κρατάει».

Ενιωσα ενα δυνατό οξύ πόνο καθώς η βελόνα καρφώνοταν στο λαιμό μου, και ύστερα τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω μου.

Advertisement

---