Η τραγικη ιστορια του καθηγητη Μητσιμποναμ.

Οσοι πολλοι ηταν αυτοι που ειχαν ακουσει για τον διασημο καθηγητη Τζων Μητσιμποναμ σε ολοκληρη την υφηλιο, αλλοι τοσοι λιγοι ηταν και αυτοι που ειχαν εστω και μια φορα στη ζωη τους την τυχη να τον δουν στη μικρη επαρχιακη πολη που ζουσε. Να τον δουν, εννοειται, εξω απο τις αιθουσες διδασκαλιας και τα εργαστηρια του μικρου αλλα λαμπρου και καταξιωμενου πανεπιστημιου στο οποιο διδασκε, καταξιωση η οποια εν μερει οφειλοταν και στον ιδιο τον καθηγητη Μητσιμποναμ. Τι Στουτγαρδες, τι Ουτρεχτες, τι Μεδιολανα, τι Βορειες Καρολινες, τι Αιοβες, Τοκια και Μελβουρνες ειχε αυτος ο λιτος και απεριττος ανθρωπος απαρνηθει, για να ολοκληρωσει το εργο της ζωης του στο πανεπιστημιο της αγαπημενης του πολης.

Η ιδεα του ηρθε αξαφνα ενα απογευμα, οταν σε καποιο διαλειμμα, κουρασμενος απο τον καματο της σκληρης εργασιας, καθησε στην αναπαυτικη πολυθρονα του γραφειου του και – λιγακι εθισμενος οπως ηταν, πρεπει να το παραδεχτουμε, στην χρηση του Internet – εριξε μια ματια στον αγαπημενο του, διασημο ιστοχωρο κοινωνικης δικτυωσης, τον επονομαζομενο Φαψεβοοκ. Ανεκαθεν τον συναρπαζε το γεγονος οτι εκει μεσα εβρισκε μια μικρογραφια της κοινωνιας, με τα μιση, τις φιλιες, τα παθη και τους ερωτες της ζωης, ολα καταγεγραμμενα και προσπελασιμα εκει μπροστα του, σαν στο μικρο τεφτερι του μπακαλη πατερα του, που παντα περιεργαζοταν με δεος οταν ηταν μικρος.

Καθως λοιπον εκεινο το ζεστο Αυγουστιατικο απογευμα, ο καθηγητης Μητσιμποναμ ηταν ετοιμος να αγνοησει ακομα μια προσκληση σε αλλη μια ιδεατη κυβερνομαδα του ιστοχωρου, στην οποια τον ειχε προσκαλεσει καποιος γνωστος του, ενιωσε ενα μικρο σκιρτημα, που αξαφνα αρχισε να φουντωνει μεσα του καθως περασε, σχεδον στιγμιαια, μια ιδεα αρχικα απλη και ασημαντη – και ομως, οπως τοσες και τοσες τετριμμενες και επιφανειακες στην πρωτη ματια ιδεες, καταφεραν να αλλαξουν τον ρου της ιστοριας, ετσι και αυτη εμελλε να αποβει καθοριστικη οχι μονο για ολοκληρη την ανθρωποτητα, αλλα και για την ζωη του ιδιου του καθηγητη προσωπικα :

«Αυτος ο ανθρωπος», σκεφτηκε ο καθηγητης, «πως μπορει πραγματικα να πιστευει οτι μπορει να σωσει τα καημενα τα δελφινια απο το αγαστο μενος των δελφινοθηρων με τα πελωρια αλιευτικα θωρηκτα τους, απλα και μονο προσκαλωντας κοσμο σε μια κυβερνομαδα του Φαψεβοοκ;»

Και αμεσως μετα, σκεφτηκε:

«Κι ομως… Αν μπορουσε;»

Αμεσως καταλαβε ποσο δυνατη, αν και φαινομενικα απραγματοποιητη, ηταν αυτη η ιδεα. Τι θα γινοταν αν μπορουσε να πραγματοποιησει τις απλες, καθημερινες ελπιδες και ονειρα που τοσο απεριφραστα και αυθορμητα εξεφραζε ο απλος κοσμος μεσα απι τις κυβερνομαδες του Φαψεβοοκ; Δεν θα γινοταν ο κοσμος καλυτερος; Δεν θα πραγματοποιουταν επιτελους εκεινο το ασβηστο ονειρο της αυθορμητης, αμεσης λαικης δημοκρατιας, που τοσο ταλανιζε εδω και αιωνες την ανθρωποτητα; Και ποιος νους, οσο μοχθηρος και να ειναι, θα μπορουσε να αντισταθει στην αγνη, αμολυντη και αδολη θεληση των απλων, καθημερινων ανθρωπων, εαν αυτοι ειχαν την δυναμη να την πραγματοποιησουν;

Τοτε ηταν που αποφασισε να αφιερωσει τις γνωσεις και τις ικανοτητες του στην πραγματοποιηση αυτου του σκοπου. Ποσες ατυχιες, ποσα εμποδια δεν μπηκαν μπροστα του σ’αυτη τη μακρινη και δυσκολη πορεια. Ποσα τεχνικα εμποδια τον δυσκολεψαν, ποσοι μοχθηροι ανθρωποι και υπογεια συμφεροντα προσπαθησαν να τον εμποδισουν! Αλλα και ποση χαρα ενιωθε καθε νυχτα, οταν κλεισμενος στο εργαστηριο του καταφερνε να λυσει ακομα μια διαφορικη εξισωση, εφαρμοζε ακομα μια γραμμικη παλινδρομηση, ρυθμιζε ακομα ενα κατωφλι ενεργοποιησης νευρωνα στο καλοζυγισμενο του νευρωνικο δικτυο, εξεταζε ακομα μια εξαρτηση αρχικης συνθηκης ενος παραξενου τανυστη, εγραφε ακομα μια μικρη αλλα σημαντικη γραμμη κωδικα, μικρα αλλα ασημαντα βηματα που τελικα τον εφερναν ολο και πιο κοντα στον τελικο του στοχο!

Η πρωτη δοκιμη ηταν δυσκολη. Επρεπε να βρεθει ενας στοχος που θα ηταν σημαντικος μεν, αρκετα πιθανος να πραγματοποιηθει, δε. Αποφασισε να δοκιμασει με την κυβερνομαδα στην οποια αρχικα τον ειχε προσκαλεσει ο φιλος του, εκεινη με τα δελφινια. Την επελεξε, εισηγαγε τον υπερσυνδεσμο της στο συστημα, και πατησε το πληκτρο Enter. Ακουσε τον γνωριμο ηχο των μηχανηματων γυρω του, καθως γουργουριζαν επεξεργαζοντας ολες τις σχετικες πληροφοριες, και στελνοντας ησυχα και αθορυβα ολες τις καταλληλες εντολες στα διασυνδεδεμενα υπερδικτυα, μεταβαλλοντας ελαχιστα τις φαινομενικα αθωες εκεινες παραμετρους που το μοντελο του υπολογισε οτι τελικα θα επεφεραν τις αναγκαιες αλλαγες ωστε να επιτευχθει το επιθυμητο αποτελεσμα.

Για μια μερα δεν εγινε τιποτα. Η δευτερη και η τριτη μερα μετα την δοκιμη περασαν μεσα στην αναμονη. Την τριτη ημερα, ο καθηγητης αρχισε να νιωθει απογοητευση, οταν ξαφνικα επεσε το ματι του στην εφημεριδα ενος συναδελφου, η οποια ανακοινωνε με πηχαιους τιτλους: «Ανατροπη στο κατεστημενο! Η Ανωτατη Αλιευτικη Επιτροπη αποφασισε ξαφνικα την οριστικη απαγορεση της δελφιναλιειας! Πως αντεδρασαν οι περιβανβαντολολογοι, και πως απαντησαν οι εξοργισμενοι δελφιναλιεις! Στα νεα του Αντεννα, στις οχτω και μιση!»

Αργα αλλα σταθερα, η εφευρεση του καθηγητη Μητσιμποναμ αρχισε να αλλαζει το προσωπο του κοσμου. Οτι πλεον επιθυμουσε ο καθενας, μπορουσε να το εκφρασει με μια κυβερνοομαδα, και αν η συλλογικη θεληση ηταν αρκετα ισχυτη ωστε να περασει τα φιλτρα θορυβου και τα προσεκτικα ρυθμισμενα κατωφλια ενεργοποιησης, μπορουσε να ηταν σχεδον σιγουρος οτι η επιθυμια του θα γινοταν πραγματικοτητα.

Ποσες και ποσες βαθιες και ασιγαστες επιθυμιες του κοσμου εγιναν επιτελους πραγματικοτητα χαρη στον καθηγητη Μητσιμποναμ! Η βουλευτικη ασυλια αρθηκε εν μια νυκτι. Ο Ολι Ρεν δεν πηρε ποτε πισω τα Καγιεν. Τα δελφινια σωθηκαν. Τα παιδακια στην Αφρικη δεν γνωρισαν ποτε ξανα την πεινα, η Μακεδονια παρεμεινε για παντα Ελληνικη, και η Καρλα Μπρουνι πηγε με ολους. Επιτευχθηκε επιτελους η παγκοσμια ειρηνη, και θεσπιστικαν αυστηροτερες ποινες για τους παραβατες των ορων αναστολης. Εκλεισαν ολα τα κυλικεια στα πανεπιστημια και στη θεση τους ανοιξαν γυραδικα, και κερδηθηκε επιτελους η μαχη εναντια στο 3,14159265358979.

Και, ως εκ θαυματος, τα περιφημα εκεινα, πανυψηλα φοινικοδεντρα της Κρητης που ορθονωταν περηφανα στις πλατειες και τους καμπους, σωθηκαν επιτελους απο τον προαιωνιο θανατηφορο εχθρο τους, τον μοχθηρο και μισητο Ροδοχρουν Ακανθαρο, η οπως ουτως εκαλειτο εις την καθομιλουμενην της εποχης τοιαυτης, κοκκινο σκαθαρι.

Ποτε κανεις δεν εμαθε τι ακριβως εγινε την αποφραδα εκεινη νυκτα. Ηταν υποχθονιο εργο των φρικτων και σκοτεινων κυκλων της εβραιομασωνικης νεας ταξης πραγματων, που φοβοταν την αποδυναμωση της εξουσιας της, οπως ισχυριζονται ορισμενοι;

Η ηταν απλα μια ατασθαλια εκεινων των οκνηρων και φυγοπονων μεν, καλοκαρδων δε κατα βαθος φοιτητων, που θελησαν να κανουν μια αθωα φαρσα στον καθηγητη Μητσιμποναμ, οταν, υστερα απο ενα παρτυ στο προαυλιο της Σχολης Αρνητικων Επιστημων με μπυρες, σουβλακια, και μια, πρεπει να το παραδεχτουμε, τοσο αμελητεα ποσοτητα ναρκωτικων τοσο ελαφρων που δεν θα συγκινουσαν ουτε νεοκοπο εισαγγελεα πρωτοδικων επαρχιακης πολης, εκαναν ολοι μαζι αιτηση συμμετοχης στην κυβερνομαδα που καποιος απο αυτους ειχε δημιουργησει, προφανως χαριν αστειισμου, με τιτλο «ΣΩΣΩΝ ΚΥΡΙΕ ΤΑΣ ΑΛΙΓΑΤΟΡΟΥΣ ΗΜΩΝ, ΟΙΤΙΝΕΣ ΕΙΡΗΝΙΚΩΣ ΕΜΦΩΛΙΑΖΟΥΝ ΕΝΤΟΘΕΝ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΣΥΝΤΡΙΒΑΝΕΩΣ».

Οπως και να εχει η αληθεια περι των προθεσεων των υποκινησαντων την ποταπην αυτην πραξη, ενας εκ των τελικως διασωθεντων εκ του Κυριου αλιγατορων, δεν ητο καθολου ειρηνικος και φιλησυχος – απεναντιας, εκεινη την κρυα νυχτα του Οκτωμβριου με μ, που ολοι απο τοτε θυμομαστε και τιμουμε με οδυνη ταιριαστη εις μια τετοια θλιβεραν περιστασην, ορμηξε εις τον καθηγητην την ωρα που εκεινος εξερχετο εκ του γραφειου του, κατασπαραζοντας τον καθ’ολοκληριαν – μη αφηνοντας αφαγωτη μηδε την τελευταιαν τριχαν της κεφαλης του ατυχου καθηγητεως Μητσιμποναμ.

---